පුංචි බටිත්තී...

සඳ එළියට තරු එළියට

හොරෙන් ඇවිත් මගෙ තනියට

හීන ගෙනැත් හිත පුරවන

පුංචි බටිත්තී

මල් සුවඳට පෙම් බැඳගෙන

මද සුළඟට ගීත කියන

ආකාසෙම මගේ කියන

බොළඳ සිතැත්තී

මහ පොළවට මහ සයුරට

දුර අහසට දිවුරුම් දෙන

නුඹ නම් මට අරුමයක්ය 

පුංචි කිරිල්ලී..

ඇහෙනවාද සඳ එළිය???

පුංචි සමනළියක්...
ඉර එළිය හොයාගෙන යත්දි
හමුවුණා...
හඳ එළිය.

අහම්බෙන්ම ඒ හඳ එළියෙ නැහැවෙත්දි

පිච්චිලා යන ඉර එළියට වඩා 

හඳ එළියට ආදරය කළා.

ඉතින්...

දැන් ඒ හඳ එළිය මුළු ලෝකෙම කරගෙන

ඉගිල්ලෙනවාලු මුළු අහස පුරාවට.

මියැදෙන්න කලින් නම් බැස යන්න එපාලු

ඒ අහසින්...

ඇහෙනවාද හඳ එළිය???

සුබ උපන් දිනයක්...!!!

රෑ අහසෙ තියන 

තරුවක් දිහා බලාගෙන

හීන මවන ඔයත්

ලස්සනම ලස්සන තරුවක්..

ආකාසෙම තියන 

හඳටවත් ලං වෙන්න බැරි

ලස්සනම තරුවක්.

ඉතින් මම කොහොමද ලං වෙන්නෙ??

ඒ හින්දා මම මේ පොළවෙ 

වැලි වලින් අඳින්නම්...
ඔයාට සුබ උපන් දිනයක්...!!!

එදා ඔබ.. අද මම...

ඔයා

මහා අයිස් කන්දක්

දිය කරලා වතුර බින්දුවක් ගන්න හදත්දි

තවතවත් මිදෙන්න හදන 

මහා අයිස් කන්දක් 

මම

ඒ අයිස් දිය කරලා

වතුර ටිකක් අත් දෙකට ගන්න 

බලාගෙන හිටියා

දැන්

මුලු උණුහුමම බින්දුවක්වත් ඉතිරි නොවෙන්නම

නැති වෙලා ගිහින්..

එක පාරටම මහා වතුර කන්දරාවක්

අත්දෙකම පිරෙන්න ගලාගෙන ඇවිත්

ඒත්... 

ගලාගෙන යන වතුර වල 

සීතලවත් නොදැනෙන්නම 

මම

සීතලෙන්ම මිදිලා ගිහින්. 

මගේ ආදරේ අන්තිම හුස්ම..

ඔයා අපේ හිත් වලට සතුට අරගෙන ආවා. අපේ මූණවල් හිනාවෙන් පිරෙවුවා. පුංචි පුලුන් බෝලයක් වගේ ඔයාව මම අත්දෙකෙන් අරන් ඉඹින්නෙ මට ඔයාව කොච්චර වටිනවද කියන්න වචන නැති නිසා.. ඔයා ඇඳ උඩ නිදාගෙන ඉත්දි ඔයා ලඟටම ඔලුව තියාගෙන මම ඉන්නෙ ඔයාට තියන ආදරේ වචන වලින් කියන්න බැරි නිසා.. ඔයා මගේ ළඟට ඇවිත් තාමත්  මාස 2ක් ඇති. ඒත් මුලු ජීවිතේම මාත් එක්ක හිටපු කෙනෙක් මාව දාලා ගියා වගෙයි.. ඒ නිසාමයි මම තාමත් උණුසුම නොගිය ඔයාව ඉඹලා ඇඬුවෙ. කවදාවත් නැතුව අද ඔයා තනියම මගේ ඇඳට නැගලා තිබුණා. ඒ වෙලාවෙ ගොඩක් ආදරෙන් ඔයා මගේ උකුළට අරන් තියාගෙන හිටියෙ. ඔයා මගේ කාමරෙන් එළියට යන්නෙ මාත් එක්කමයි. අද දවල් මතකද ඔය පුංචි කන් අතරෙ කහපාට මල් ගහලා හැඩ බැලුවා. මට නිකමටවත් හිතුණෙ නෑ ඔයා මෙහෙම යාවි කියලා. ඔයාගෙ සද්දෙට මම මෙතන ඉඳන් කෑ ගහගෙන දිව්වට කාමරේ දොර අල්ලන් මම නැවතුණා.. කියන්න වචන නෑ සුදු මැණිකෙ. ඔයා මට තිබුණ එකම සිහිවටනය. මට ලැබුණ වටිනාම තෑග්ග. හරියටම ඔයාව ඇස් දෙකක් වගේම පරෙස්සම් කරා පැටියො.. කටින් කියලා පොරොන්දු නොවුණාට හිතින් හැමදාමත් ඒ පොරොන්දුව රැක්කා.. 

ඒත් ඔයාව එක්කන් යන්න ඇවිත් මගේ ඇස් දෙක මොහොතකට අන්ධ කරලා දාලා මගේ පැටියාව අරන් ගියා.. හුස්ම ගියපු පුළුන් ගොඩක් මට ඉතුරු කරලා ඔයාව අරන් ගියා. ඔයා කැමැත්තෙන්ද යන්නෙ?? ඔයාගෙ පුංචි ඇස් දෙක ඇරිලා. මට පේන්නෙම මං දිහා බලනවා වගේ. ඔයාගෙ පුංචි අතක් අල්ලන් මම ඇඬුවා. මගේ පැටියා නැතුව කාමරේම පාලුවෙයි. නිල්පාට වට්ටියෙන් ඔයාව වහලා නිදාගන්න ආවාම බිම පහුරු ගානවා ඇහෙන්නෙ නැති වෙයි අද.. සමහර දවසට ඔයා බිම පහුරු ගාත්දි මම ආයිත් ඇඳෙන් නැගිටලා ඇවිත් ඔයාව වඩාගෙන ඉඳලා තියනවා. කොහෙ හරි යත්දි මගේ සුදු මැණිකෙව හොඳට බලාගන්න කියලා යන්න ඔයා නැති වෙයි.. මට ඉන්නෙ ඔයා විතරනෙ කියලා ඉඹින්න.. උම්මා එකක් ඉල්ලගන්න මගේ පැටියා නැති වෙයි. ඔයා ගැන මතකය හැම තැනම පිරිලා... කියන්න දාහක් දේවල් තියනවා. හැමෝගෙම හිත දිනාගෙන හැමෝම සතුටු කරපු මගේ පණ. ඔයා මට ලැබුණු දවසෙ ඉඳන් මම ඔයාට ආදරේ කරේ මගේ පණ වගේ. ඔයාගෙ ජීවිතේ වෙනුවට මගේ ජීවිත කාලෙ අඩුවුණා නම් මම කැමතියි.. ඒ පුලුවන් තරම් කල් ඔයා මාත් එක්කම තියාගන්න ඕන නිසා. ඒ තරමට ඔයාව මට වටින නිසා.. කමක් නෑ ඔයා යන්න. මගේ වටිනාම තෑග්ග අරන් ඔයා යන්න. ආයිත් කිසිම දවසක ඔයා එන්නෙ නෑ.. හැමදේකම අන්තිම හුස්ම ඔයා අරන් ගියා. හැමදේකම අන්තිම හුස්ම ඉතුරු වෙලා තිබුණෙ ඔයා ගාව. ඒ හුස්මත් අරන් ඔයා ගිහින්. මට ඉන්නෙ ඔයා විතරයි කියලා හැමදාම කිව්වාට දැන් මම කියන්නෙ මට හිටියෙ ඔයා විතරයි කියලා....

අමාවකයි අද මල් පෙති හැඬුවා...

පිනි බිඳු තැවරුණ සුදුවන් මල් පෙති
සීතල හුළඟට හෙමිහිට සැලුණා

හිරිකඩ තැවරුණු පින්නක සීතල

මල් පෙති අද්දර ඔච්චම් කෙරුවා

සඳ එළි සැඟවුණ කළුවර අහසේ

තරු එළි රහසින් මල දෙස බැලුවා

මැදියම් සීතල දැනෙනා මොහොතේ

මුව සිප ගන්නට පහතට ඇදුණා

සඳ කැන් දහරේ සිසිල ලබන්නට

පෙරුම්පුරාගෙන බලාන හිටියා

ඉර නැග එන්නට මොහොතයි තව දැන්

අමාවකයි අද මල් පෙති හැඬුවා...

(මේ මම මාර්තු 19 මූණු පොතේ ලියපු කවියක්. නොදැකපු අයට බලන්නත් එක්කම ඔන්න බ්ලොග් එකට දැම්මා..)

මම ඉන්නෙ මෙතන...

ම්ම්ම්... හංසි ඉන්නෙ විලකනේ.. ඉතින් කවදාට හරි මට මතක් වෙන්නත් එක්ක, යාලුවොන්ට එහෙම පෙන්නන්නත් එක්ක ඔන්න හංසි ඉන්න විලේ ෆොටෝ ටිකක් ගන්න හිතුණා.. ආස නම් බලන්නකො. 

මේ ඉන්නෙ මට 2006 දි අම්මා අරන් දීපු බෝනික්කෙකුයි, උපන්දිනේට තෑගි ලැබුණ ටෙඩී කෙනෙකුයි.

පිටිපස්සෙන් තියෙන්නෙ උපන්දින තෑග්ගක්..

මෙයත් වැඩිපුරම ඉන්නෙ මගේ කාමරේ..

මේ මගේ පොත් මේසෙ. පිළිවෙලක් නෑ කියන්න එපා..

මේ පින්තූරෙ මම ගත්තෙ BMICH එකේ පොත් ප්‍රදර්ශනෙන්.

ආසම නිල් පාටට නිසා හැමදේම නිල් පාටයි. 

මේ අපේ ගෙදර..  නංගි කියන්නෙ ඉදුණු පළතුරු ගෙඩියක්ලු.

මෙයා අපේ ගෙදරට අලුතෙන්ම එකතු උන අමුත්තෙක්

මෙතන තියන කබඩ් එකේ තමයි මම කියවපු පොත් ඔක්කොම තියෙන්නෙ

මෙයා මම ගත්තෙ වැවුරුකන්නලින්.. මටම ගැලපෙනවා..

මගේ උපන්දිනේ...

ඔන්න අද මගෙයි තාත්තාගෙයි උපන්දිනේ. එකම දවසෙ මෙහෙම උපන්දින තියන අය ඉන්නෙ ගොඩක් සීමිත ගානක් නේ.. එයින් එක පවුලක් අපේ පවුලත්. මම හිතන්නෙ අපේ තාත්තට ලැබුණු ගොඩක් වටිනාම උපන්දින තෑග්ග මම වෙන්න ඇති. කොහොම උනත් මගේ උපන්දිනේ ගැන මම ගොඩක් සතුටු වෙනවා. ඒ දවස ගොඩක් විශේෂයි. ඉතින් මගේ තාත්තාටත් සුබම සුබ උපන් දිනයක් වේවා..!!


ඊයෙ ඉඳන්ම සුබ පැතුම් තෑගි ලැබුණා. E-soft මාතර ශාඛාවේ BIT- sem 1 එකේ හැමෝටමයි, කාර්ය මණ්ඩලයටයි ගොඩක් ස්තූතිවන්ත වෙන්න ඕන. ෆේස්බුක් එකෙන් ඊයෙ ඉඳන්ම සුබ පතපු හැමෝටමයි.. ටික දවසක් පොඩ්ඩක් විතර තරහින් හිටියත් උපන්දිනේ අමතක නොකරපු මගේ ආදරණීය ජයනි නංගියාටයි, උපන්දිනේ ලබත්දිම මාව ඇහැරවලා හිතුවෙත් නැති වෙලාවක සුබ පතපු මගේ හොඳම යාලුවා වගේම හොඳම රණ්ඩුකාරයාටයි (උණ හැදිලා මහ රෑ ඇහැරුණ නිසාලු wish කරේ. chat කරලා තරහ වෙලානේ ගියේ.), ඒ වෙලාවෙම එස්.එම්.එස් එකක් එවපු A/L කාලෙ යාලුවෙක්ටයි.. ඊට පස්සේ.... උදේම කෝල් එකක් දීලා ආයුබෝවන් කියලා මගේ ආයුෂත් වැඩි කරලා නොහිතපු විදිහට සුබ පතපු මගේ ආදරණීය  මිත්‍රයා ජනරඟටයි, එවෙලෙම කෝල් කරපු මගේ හොඳම යාලුවා අනූටයි, දැනට අවුරුදු ගානක ඉඳන් කවදාවත් දැකලා නැති උනත් හැමදාමත් සුබපතන "අම්පෙගම අයියා"ටයි,  හැමදාමත් ඕනම දෙයකදි මාත් එක්ක ඉන්න පබාටයි, උදේම මම දැනට භාවිතා නොකරන email address එකකට ඊමේල් එකක් එවලා ඊමේල් බලන්නෙ නැද්ද අහ අහ හිටපු අපේ නංගිටයි, ලස්සනම ලස්සන සුබ පැතුමක් එක්ක තවත් සුබ පැතුමක් එවපු NNKටයි (කේක් එකකුත් එවුවා.. ඔයා හොරෙන් කෑවාට මම නම් කේක් එක බෙදනවා.),  තාමත් සුබ පතන හැමෝටමයි.. (නම් නොකියවුණාට තරහා වෙන්න එපා.) ගොඩක්ම ස්තූතියි.


උපන්දිනය වෙනුවෙන් මාව සතුටු කරන්න හැම වියදමක්ම දරන අපේ අම්මායි තාත්තායි, මම්මායි, ලොකු අම්මායිත් ආදරෙන් මතක් කරනවා.

මෙන්න මගෙන් කේක් එකක්.. මම ආසම ෆැන්ටා තමයි පහලින් තියෙන්නෙ. කේක් කාලා ෆැන්ටා බීලා යන්න.

පුර හඳ..

වැවට උඩින් පායපු රත්තරන් පාට පුර හඳ

ලස්සනට රත්තරන් පාටින් දිළිසෙන රත්තරන් වතුර කන්දරාව..

කළු පාටින් පේන අතු විහිදුන ගහක්..

ඇස් දෙකෙන්ම දැකපු ඒ ලස්සන පින්තූරෙ 

මම අවුරුදු ගානක් හොයපු පින්තූරෙ

මටවත් මතක නෑ ඇයි මම හොයන්නෙ කියලා

අදයි මතක් උනේ.

අවුරුදු ගානකට කලින් වෑන් එකේ වම් පැත්තෙ වීදුරුවෙන් මම දැක්කෙ.

පරාක්‍රම සමුද්‍රයට උඩින් පායලා තිබුණ හඳමයි මම හෙවුවෙ...

ඒ වගේම පින්තූරයක් මේ තියෙන්නෙ.

එදා දැක්කා වගේම නෑ තමයි...

ඒත් ඒ වගේමයි.

ඒ හඳ ඔයාත් දකින්න ඇති, සමහර විට මට වගේම ඔයාටත් මතක නැතිව තියෙන්නත් ඇති.

අහම්බෙන් වගේ ඔයාටත් මතක් උනොත් කවදාක හරි, එදාට ඔයාත් හිතන්න පටන් ගනීවි, ඔයාගෙ එකම වචනයක් පවා මහමෙරක් කරගත්ත කෙනෙක් ඒ පුරහඳ ඒ වගේම දකින්න ඇත්ද කියලා.....

ප.ලි- පින්තූරෙ දකිත්දි මතක් උන වචන ටිකක් විතරයි. මේක නම් ඉර පායන වෙලාවක ගත්ත පින්තූරයක් කියලයි තිබුණෙ.

දූවිලි සුවඳ...

මම ආසම සුවඳ මොකක්ද කියලා මතක් කරත්දි මට මුලින්ම මතක් වෙන්නෙ දූවිලි සුවඳ.. පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම පායලා පායලා පුංචි පොදක් වැටෙද්දි දැනෙන  නැවුම් සුවඳට මම ගොඩක් ආදරේ කරා. මම ඒ සුවඳ ඉවකරේ පුංචි බළල් පැටියෙක් වගේ. ඒ සුවඳ ජීවිතේම අලුත් කරනවා වගෙයි මට දැනෙන්නෙ. ඒ වගේමයි ඉස්සර මම පුංචිම කාලෙ අපේ වත්තටත් හරක් එනවා.. දැන් නම් හරකෙක් දකින්නවත් නෑ. හරක් ඇවිත් තණකොළ කත්දි ගෙයි ඉඳන් උනත් කියන්න පුලුවන්. එතකොටත් එන්නෙ අමුතුම සුවඳක්. ඒ සුවඳ හරක්ගෙන් එන සුවඳක්ද තණකොල පොඩි වෙත්දි එන සුවඳක්ද මන්ද. ඒත් ඒ සුවඳ එන්නෙ හරක් ඉත්දි විතරයි. ඒ සුවඳටත් මම හරි ආසයි. පුංචි කාලෙ ඒ සුවඳ එනකොට චක්කා පැටවු ඇවිත් කියලා ගේ ඇතුලෙ ඉඳන් මම මිදුලට ගිහින් ඒ සුවඳ එන්නෙ කොහෙන්ද හොයනවා. මට තාමත් මතකයි අපේ වත්තට එන හරකුන්ට මම මොනවා හරි කන්න දෙනවා. උන් ලඟට ගිහින් අතගානවා. 


මම කවදාවත් මොන්ටිසෝරි ගිහින් නෑ. මම හිතන්නෙ අපේ අම්මා ගත්ත හොඳම තීරණේ ඒක වෙන්න ඇති. ඒ නිසාම මට අම්මලාගාව හුරතල් වෙවී ගොඩක් දවස් ඉන්න ලැබුණා. මට හැමදේම ඉගැන්නුවෙ අම්මා. ගුරුවරියක් උන අපේ අම්මා මාව ඉස්කෝලෙට එක්කන් ගිහින් මේසෙ උඩ තියාගෙන ළමයින්ට උගන්වනවා. අම්මාට වෙනම කාමරයක් තිබුණ නිසා ඒක කාටවත් කරදරයක් උනේ නෑ. අම්මා හවසට හැමදාම මට ඉංග්‍රීසි උගන්නනවා. කතා කියලා දෙනවා. ඒත් අම්මාට ඉක්මනට තරහා යනවා. මම වැරැද්දුවාම අම්මා ගහනවා. ඒත් ඊට පස්සෙ මාව වඩාගෙන ඉඹිනවා. මොනවා හරි කඩෙන් ගෙනැත් දෙනවා. මම ඉස්කෝලෙ 1 වසරට ඇතුල් කරත්දි මට හොඳට සිංහල, ඉංග්‍රීසි හෝඩිය ලියන්න පුලුවන්. ගණන් හදන්නත් පුලුවන්. කවදාවත් ඉස්කෝලෙදි මම ඉන්න බෑ කියලා අඬලා නෑ. අම්මා උගන්වපු විශයෙ ගොඩක් දේවල් මම 2 වසර වෙත්දි කටපාඩමෙන් කිව්වා. (අම්මා ඉගැන්නුවෙ 6න් ඉහල පන්තිවලට හොඳේ..)


මාව ගොඩක් දවසට ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එක්කන් ආවෙ තාත්තා. බස් එකෙන් බැහැලා හන්දියෙ කඩෙන් තාත්තා ෆැන්ටා එකක් අරන් දෙනවා. ඒක බෝතලේට දාගෙන බි බී මම ගෙදර එන්නෙ. ඒ නිසාම වෙන්න ඇති තාමත් මම මොනවා හරි බොන්න කඩේකට ගියොත් ඉල්ලන්නෙ ෆැන්ටා. ඒ රස මගේ නහර වලට පවා ඇතුල් වෙලා ඇති. තාත්තා ඉක්මනට අඩි තියලා යත්දි මම තාත්තා පස්සෙන් යන්නෙ දුවගෙන වගේ. ඒ කාලෙ අමුතුම ලස්සනක් තියනවා.


අපේ ගෙදර සෙල්ලම් බඩු ගොඩක් තියනවා එකතු කරපුවා. දැන් නම් වෙනමම පෙට්ටිවල දාලා අරන් තියලා තියෙන්නෙ. වීසි කරන්න දුකට. ඒත් මම බෝනික්කන්ට, කාර් වලට ආස කරේ නෑ. සත්තු ඉන්න සෙල්ලම් බඩු වලට මම ගොඩක් ආසයි. මට අම්මා ගෙනැත් දීලා තිබුනා සත්තු වත්තක් හදන සෙට් එකක්. ඒකට මම ගොඩක් ආස කරා. ටීච කෙනෙක් විදිහට ඇඳගෙන සෙල්ලම් ගෙවල් දාන්න මම ආස කරේ. ශිෂ්‍යත්වෙටවත් අම්මා පන්ති වලට යවන්න කැමති උනේ නෑ. අම්මාගෙ ඉස්කෝලෙ මිස් කෙනෙක්ගෙ පන්තියකට මාසයක් විතර ගියත් මම ඒකෙනුත් නැවතුණා. ඒත් සතර පොත්, ප්‍රශ්ණපත්‍ර ගොඩක් ඒවටත් එක්ක අම්මා මට කරන්න දුන්නා. මාත් ශිෂ්‍යත්වෙ පාස් උනා. ඒත් වෙන ඉස්කෝලෙකට යවන්න අම්මා කැමති උනේ නෑ. 


ඒ කොහොම උනත් පුංචි කාලෙ ඉඳන් දුක තේරුම් ගන්න මට ලැබුණා. අඩාගෙන හිටපු දවස් අනන්තයි. දේවාල ගානෙ හැමදාමත් අම්මා එක්ක ගියා. අම්මා එක්ක ඇඬුවා. අම්මාගෙ හිත හැදුවා. පුංචිම පුංචි කෙල්ලෙක් විදිහට මම ජීවිතේ තේරුම් ගත්තා. මටම පුදුමයි කොහොමද මම ඒ තරම් හිත හයිය කරගෙන හිටියෙ කියලා. 6 වසරෙන් පස්සෙ පටන් ගත්ත කාලෙ ඊටත් වඩා නපුරුයි. අපේ අයියා එක්ක තිබුණේ ලොකු තරහක්. එයාට අපේ තාත්තා ආදරෙන් සළකත්දි මට ඉරිසියාවක් තිබුණා. එයා අපේ ගෙදර හැදුණාට අපේ අම්මාගෙ තාත්තාගෙ දරුවෙක්ට වගෙයි එයාට සැළකුවෙ. ඒ තරහාට ලොකුම හේතුව ඒකම නෙවෙයි. අපේ ගෙදර ප්‍රශ්ණ ඇති වෙත්දි එයා පාඩුවෙ බලන් හිටියා. ඉඩම් නිසා සහෝදරයො තරහාකාරයො වගේ වැඩ කරත්දි පුංචි මම කෑ ගැහුවෙ අනේ අපේ තාත්තට මෙහෙට වෙලා ඉන්න කියන්න කියලා. එයා නිහඬව හැමදාමත් ඉත්දි මම එයාට වෛර කරා.


උදේ පාන්දර පොල්කිච්චො දකින්න හොඳ නෑලු. දුකක් එනවලු. හැමදාම බයත් එක්ක ජීවත් උන මගේ හිත තවත් බය වෙනවා පොල්කිච්චො දැකලා. හවස 5 පහුවෙත්දි මම හිටියෙ දෙවියන්ට කිය කිය. ඒ බය වචන වලින් කියන්න මට බෑ. මහා ලොකු ප්‍රශ්ණ කන්දරාවක් එක්ක ජීවත් වෙත්දි තාත්තා ගැන මට දැනුණෙ ලොකු බයක්. මම හැමදාම ඉස්කෝලෙ යත්දි  තාත්තාට දණ ගහලා වැඳලා එක ඉල්ලීමක් හැමදාම ඉල්ලුවා. තාත්තා මට ගොඩක් ආදරේ කරා හැමදාම. දැන් නම් හැමදේම වෙනස් වෙලා. අපේ ජීවිත ගලාගෙන යනවා. ඉඩම් බෙදුවා. කැමති අය විකුණුවා. තාමත් නඩු කියනවා. ඒත් කරදරයක් නැතුව අපි අපේ ගෙදර ඉන්නවා. ඒත් තාමත් පොල්කිච්චො දකිත්දි මගේ හිත ගැස්සෙනවා. මදුරුවෙක්වත් මරන්නෙ නැති මම මේ ළඟක් වෙනකම්ම පොල්කිච්චන්ව නම් පැන්නුවා.


ඒ ලෙවෙල් කාලෙ වෙත්දි පවුල් අතරෙ කිසිම ප්‍රශ්ණයක් නොතිබුණ තරම්. මොන ප්‍රශ්ණෙ ආවත් අම්මයි තාත්තයි ලොකු කැපවීමකින් අපිට ඉගැන්නුවා. ශිෂ්‍යත්වෙටත් එක්ක හරි යන්න 6 වසරෙන් පස්සෙ හැමදාම හවස් වරු ටියුෂන් වලින් පිරුණා. තරඟයත් එක්ක එහෙම නොකරත් බෑ.. A/L වෙත්දි පැය ගානට සල්ලි දීලා ගුරුවරු ගෙන්නුවා. කලා විෂයන් වලින් අවුරුද්දකින් කැම්පස් එවන්න මට වඩා අම්මා මහන්සි උනා. සල්ලි දේපළ වලට වඩා උගන්වන එක වටිනවා කියලයි හැමදාමත් අම්මා කිව්වෙ. හැමදේකින්ම මම ගොඩක් අහිංසක උනා, පරාර්ථකාමී උනා, අවංක උනා, තාර්කික උනා... ඒ අම්මා මට ඉතුරු කරපු දායාද. 


ආපස්සට හැරිලා බලත්දි මට මං ගැන සතුටුයි. මම ජීවිතේට මුහුණ දෙන්න පටන් ගත්තෙ 2, 3 වසරෙ ඉඳන්. හැමෝගෙම හිත් හදන්න එදා ඉඳන්ම මම කැප උනා. දැන් අපේ අයියා සිවිල් ඉංජිනේරුවරයෙක් විදිහට වැඩ කරනවා. දැන් අවුරුදු 3ක චූටි දුවෙකුත් ඉන්නවා. එයා එක්ක දැන් මගේ කිසිම තරහක් නෑ. ඒත් අදටත් මට මතක නෑ පුංචිම කාලෙන් පස්සෙ මම සෙල්ලම් කරපු දවසක්. බයෙන් හිත පුරෝගෙන කඳුලු වලින් ඇස් පුරෝගෙන ඉක්මනටම දවස ගෙවෙනකම් බලන් හිටපු කෙල්ලෙක් මිසක් සෙල්ලම් කරන කෙල්ලෙක් මට මතක් වෙන්නෙ නෑ.ඒ නිසා වෙන්න ඇති අදටත් ගමේ ගියාම මගේ චූටි මල්ලියි, අපේ නංගිලයි මල්ලිලයි එක්ක එකට හැංගිමුත්තම් සෙල්ලම් කරේ. සෙල්ලම් ගෙවල් දැම්මෙ. ඒත් ඒ හැමදේකමත් අමුතුම ලස්සනක් තියනවා. කොහොම උනත් පොද වැස්සක් එක්ක දැනෙන දූවිලි සුවඳ ජීවිතේට නැවුම් බවක් ගේනවා. 

සදාදර සිහිවටනය නොමී....

 මේ නොමී පුංචි කාලෙ. මාර්තු 19 ගත්ත ෆෝටෝ 1ක්..

දවසක් මම කැම්පස් ඉඳන් ඇවිත් ගෙදරට කතා කරත්දි අම්මා මට අලුත් ආරංචියක් කිව්වා. ඒ අපේ ගෙදරට පූස් පැටියෙක් ගෙනාවා කියලා. මම පුංචිම කාලෙ හිටපු පූසන්ගෙන් පස්සෙ අපේ ගෙදර පූසො ඉඳලාම නෑ.. මම ගෙදර ගියේ එයාව බලන්න ගොඩක් ආසාවෙන්. මාව දැක්ක ගමන්ම වලිගෙත් පුම්බගෙන ගෙට ගිහින් හැංගුණාට මම ආයිත් කොළඹ එන දවස වෙත්දි එයා මාත් එක්ක හොඳටම යාලුයි. මම එයාට දාපු නම තමයි නොමී.. මගේ ලැප් එකට හේත්තු වෙලා නිදාගෙන ඉන්න එයා ගොඩක් ආසයි. ඉස්සර මම චැට් කරත්දි එයා කී බෝඩ් එක උඩින් ඇවිදන් ගිහින් enter කරලාමයි යන්නෙ. එතකොට මම " ඒ අපේ නොමී" කියලා කිව්වෙ ගොඩාක් ආඩම්බරෙන්. ලැප් එක ලඟ නොමී ඉන්න ආස නිසාම අපේ නංගි මම එත්දි නොමීට කියන්නෙ ලැප් ටොප් කුමාරි එනවා කියලා.


අපේ සිඟිති (කලින් හා පැටියා) එක්ක එයා සෙල්ලම් කරා. දැන් ඉන්න සුදු මැණිකෙත් එක්ක එකට බත් කත්දි අපි ආසාවෙන් බලන් හිටියා. එයා හැමදාම ඉන්නෙ ගේ ඇතුලෙ. ඕනම දේකට ඇරෙන්න එයා ගෙදරින් එළියට යන්නෙ නෑ.. අපේ චූටි, ජිමී එක්කත් (අපේ බලු සේනාව.) එයා යාලුයි. ජිමී එක්ක ගේ  වටේ දුව දුව සෙල්ලම් කරන හැටි මම ආසාවෙන් බලන් හිටියා. එයාලාගෙ වැඩේම නොමීගෙ ඇඟේ කෙළ ගාන එක. මම ගෙදර ගිය දවසට නොමී නිදාගන්න එන්නෙ මගේ ලඟට. මගේ අතට ඔලුව තියාගෙන පුංචි බබෙක් වගේ එයා නිදාගන්නවා. කිරි අම්මා නැති උනාට පස්සෙ මම හැමදාම වගේ නිවාඩු දවස් වලට ගමේ ගියා. ඒ නිසාම ගොඩක් දවසකින් ගෙදර යන්න බැරි උනා. මාස දෙකහමාරකට විතර පස්සෙ ගෙදර යත්දි අම්මා මට වෙනමම කාමරයක් ලෑස්ති කරලා තිබුනා. එතකොට නංගි කිව්වෙ නොමී දැන් මගේ ලඟට එන එකක් නෑ මෙච්චර දවසක් නිදාගත්තෙ නංගි ලඟ කියලා. ඒත් එදා රෑ වෙත්දි මාව හොයාගෙන මගේ කාමරේට ඇවිත් මගේ ඇඳ උඩ එයා නිදාගෙන. එදා මට එයා ගැන ගොඩාක් දුක හිතුණා.


එදා දවල් වෙත්දි අත්තා නැති වෙලා නිසා ආපහු අපි ගමේ ගියා. ඒ වැඩත් ඉවර වෙලා ආපහු මම ගෙදර ආවාම මගේ කාමරේ තීන්ත ගාන්න ඕන නිසා මට ආපහු නංගි එක්ක නිදාගන්න යන්න උනා. ඒ හැමදවසකම නොමී ඇවිත් නංගිගෙයි මගෙයි මැදින් ඇඳේ නිදාගන්නවා. එයා හැදුනෙ අපේ ගෙදරම කෙනෙක් වගේ.. අපි දෙන්නාට කිරි හදන්නත් කලින් සමහර දවසට අම්මා නොමීට කිරි හදලා දෙනවා. හැබැයි ඒ කිරි එකෙන් බාගයක් බීලා මගේ කිරි එකෙන් ඉතුරු කරලා එයාගෙ පුංචි පිඟානට දැම්මාට පස්සෙයි ඉතුරු ටික බොන්නෙ. එයා හැමදාමත් 10 පහුවෙනකම් නිදාගන්නවා. (කම්මැලියෙක්.) මගේ ඇඟට හේත්තු වෙලා නිදාගෙන ඉත්දි මම හොරෙන්ම නැගිටලා එයාට පොරවලා ඇඳෙන් බැහැලා යනවා. අපි අතරෙ තිබුනෙ ඒ වගේ බැඳීමක්. හරියට දරුවෙක්ට, සහෝදරයෙක්ට සලකනවා වගේ වෙන්න ඇති.


ඒත් මේ සතියෙ සඳුදා එයාට උණ තිබුනා. කෑවෙත් නෑ. මම කොළඹ එත්දි අම්මාට කියලා ආවෙ බෙහෙත් අර දෙන්න කියලා. ඩොක්ටර් එයාට ඉන්ජක්ෂන් 3ක් විදලා තිබුණා.. පව්.. ආයිත් බදාදා මම ගෙදර යත්දි එයාට ගොඩක් අමාරුයි.දවලුත් වමනෙ ගිහින්. හවසත් වමනෙ ගිහින් තිබුණා. නංගි පොවාපු ග්ලූකෝස් වතුට ටිකයි බෙහෙතුයි ඔක්කොම එක්ක කලු පාටට වමනෙ කරාලු. ඊළඟ දවසෙ මම ක්ලාස් ගියා. එයා උදෙත් වමනෙ දාපු නිසා වෙන ඩොක්ටර් කෙනෙක් ලඟට එක්කන් ගිහින් තිබුණා. උණ බලලා සේලයින් දීලා ඉන්ජක්ෂන් 3ක් විද්දාලු එයාත්. ඒත් කලින් ඩොක්ටර්ට වඩා ගොඩක් ආදරෙන් නොමීගෙ ලෙඩ බැලුවා කියලායි නංගි කිව්වෙ. එදා හවස මම ආපහු කොළඹ ආවා. එන්න හදනකොට එයා ගෙයින් එළියෙ නිදි. කවදාවත් ගෙයින් පිට නිදාගන්නෙ නැති නොමී ඇයි අද එළියෙ කියලා අහලා මම එයාව වඩාගෙන ගෙට ගෙනාවා. වඩා ගනිත්දි එයා ගොඩක් අමාරුවෙන් කෙඳිරි ගෑවා. 


ගෙයින් එළියට බැහැලාත් එයාව දාලා එන්න බැරුව මම නැවතිලා එයාගෙ ඔලුව අතගගා හිටියා. අම්මාගෙ ෆෝන් එකෙන් ෆෝටෝ එකකුත් අරන් තියලායි මම ආවෙ. ඇවිල්ලාත් මම නොමී ගැන අහුවා. ඒත් අද උදේ අම්මාගෙන් අහත්දි නොමී ඊයෙ රෑ 1.10ට නැති උනාලු. කලුපාටට වමනෙ දාලා ඉවරවෙත්දිම හුස්ම ගියා කිව්වා. අඬාගන්න කඳුලු නැති උනාට මගේ පපුවෙ මොකක්දෝ හිර වෙලා වගේ දැනුණා. මුළු ඇඟම වෙවුලනවා වගේ දැනුණා. ආයිත් මගේ ගාව නිදාගෙන ඉන්න, කිරි කෝප්පෙ අතට ගනිත්දි කකුලෙ දැවටෙන්න, මගේ සුදු මැණිකෙ එක්ක සෙල්ලම් කරන්න, ජිමී එක්ක ගේ වටේ දුවන්න නොමී එන්නෙ නෑ.. උඩට ගත්ත හුස්ම පහළ දාන්න බැරි තරම් හිත බරයි. කඳුලු එන්නෙ නැති තරමට කඳුළු හිඳුන මගේ ඇස් දෙක ඉස්සරහා අද මම අසරණ වෙලා. මට ඕනෙ අඬන්න. මගේ නොමී ගැන කිය කියා අඬන්න. ඒත් ඒකට ඉඩක් නෑ. මගේ හිතේ හිර උන මතකයත් අරන් මම හැමදාම ඔයාව මතක් කරාවි. ඔයා හොඳ ආත්මයක් ලබන්න. ගොඩක් සතුටින් ජීවත් වෙන්න. පුලුවන්නම් ඊළඟ ආත්මෙකදිත් මගේ ලඟටම එන්න. ඔයා දන්නෙ නැති උනාට නොමී, මේ ඉන්ටනෙට් එක පුරාවට මම මෙච්චර දවසක් ඇවිද්දෙ මගේ නොමීගෙ නමත් එක්ක.. ඔයා නම් ඒක දැනන් ඉන්න නැතුව ඇති.

හැම ආත්මෙකදිම නොමී අපි අතරේම ඉපදේවා..!!

 

මේ නොමී සිඟිතිත් එක්ක.. 

ප.ලි- නොමීට ඉක්මනට සනීප වෙන්න කියලා ඊයෙ පෝස්ට් එකක් දාන්න හැදුවෙ. ඒත් මට බය හිතුණා එයා ගැන කිව්වාම එයා ඉක්මනට මැරේවි කියලා.

නුඹ නොවුණ නුඹ..

ජීවිතේ පුදුමාකාරයි. කොයි වෙලාවක හරි අපිට ගොඩක් ආදරේ කරපු කෙනෙක්ගෙ නමක් එක පාරටම අහන්න ලැබෙද්දි දැනෙන හැඟීම කොයි වගේද?? ඒ නම තියන කෙනාත් අපේ හදවතට සමීප වුන රූපයක් නම්?? අපි ගොඩක් ආදරේ කරන කෙනෙක්ට කතාකරන නමක් තව කෙනෙක්ටත් ගැලපෙනවා කියලා හිතෙත්දි ඒ කෙනාගෙ නම අපේ හදවතේ ඉන්න කෙනාගෙම නම නම්??? කොයි තරම් අපූරු හැඟීමක්ද දැනෙන්නෙ? නොගැලපීම් ගොඩක් මැද ඔයාගෙ ආදරය පිළි නොගත්තත් ඔයා ගැන මතක් කරත්දිත් දැනෙන්නෙ හිත පිරුණු ආදරයක්... මම ගැනම දැනෙන ආත්මානුකම්පාවක්. ගොඩක් කාලෙකට පස්සෙදි එදා ගත්ත තීරණේ මුළු ලෝකෙටම සාධාරණ උනත් මට සාධාරණ නැති බව දැනෙත්දි ඔයා නෑ..

මේ ජීවිතේම හීනයක් උනා නම් නපුරු හීන දකිත්දි ඇහැරෙන්න තිබුනා.. ලස්සනම ලස්සන හීන දකිත්දි ඒ හීනෙට වෙලා ඉන්න තිබුණා.. ඒත් නපුරු හීනයක් දකිත්දි ඇහැරිලා ඒක හීනයක් විතරයි කියන්න පුලුවන් උනාට මේ ජීවිතේදි ඒක කරන්න බෑනේ. ලෝබකම් පොදි බඳින්න එපා කිව්වාට ඔයා ගැන ලෝබ වෙන්නෙ නැතුව ඉන්නෙ කොහොමද? හැමදේම හීනයක් වෙලා... හීන ලෝකෙ ගොඩක් ලස්සනයි හැබෑ ලෝකෙට වඩා. ඒ.. ඒ ලෝකෙ ඔයා මාත් එක්ක ඉන්න නිසා.. 

ලස්සනට ගස් පිරුණු හෙවණ තියන පාරක් දිගේ අතින් අල්ලන් ඇවිදන් යන්න ඔයා එන්නෙ නෑ. ඉර බැහැගෙන යන වෙලාවක මුහුදු වෙරළෙ රළ දිහා බලාගෙන කතා කරන්න ඔයා එන්නෙ නෑ.. වෙල් යායක පිදුරු ගොඩකට හේත්තු වෙලා ඉඳන් මං කියන දේවල් අහන් ඉන්න ඔයා එන්නෙ නෑ. ගොඩක් ලස්සන ප්‍රේම කතාවක් අපි දෙන්නා වෙනුවෙන්ම ලියන්න ඔයාට බෑ.. ඒත් ඒ ආදරය ගාණකටවත් ගන්නෙ නැතුව ඔයාව මගේ ජීවිතෙන් ඈත් කරලාම දැම්මෙ මමම නෙවෙයිද? ඒ ලස්සන කතාව අපි දෙන්නාම වෙනුවෙන් ලියවෙන්න ඉඩක් නොදුන්නෙ මමම නේද? 

හැමෝගෙම සතුට මගේ සතුට විදිහට හිතපු මට, මම කියන්නෙ වෙනමම කෙනෙක් කියලා දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ නැත්නම් කොච්චර හොඳද?? ආයිත් මොනවාදෝ ලිවුවා. ජීවිතේට අරමුණක් හොයාගෙන යත්දි අහම්බෙන් හමුවුණ රූපයක්.. විශේෂ වෙන්නෙ ඇයිද මන්දා... ඒත් විශේෂයක් දැනුනා. අහම්බෙන් වගේ නම කියත්දි ඒ නමත් ඔයාගෙ නමමයි.. දුක හිතන්නද සතුටු වෙන්නද මන්දා ඒත් හිතට දැනෙන්නෙ නම් සතුටක්. ඒත් මම දන්නවා එහෙම නොවුණා නම් හොඳයි. මම හැමදාමත් ඒ නම හොයාවිද?? ඒත් ඒ නම අයිති රූපෙත් මම හොයයිද?? එහෙම උනොත් ඒකත් දුකක් විතරක් නෙවෙයිද??

ඒක හීනයක්.. :(

එක පාරටම මගේ හිත අමුතුම පාලුවකින් පිරුණා. ආයිත් ඔයාව දකින්න ලැබෙන්නෙ නෑ කියලා දැනුනාම මුලු ඇඟම පිච්චිලා ගිහින් පපුව හිරවෙනවා වගේ දැනුනා. කිසිම දවසක බලාපොරොත්තු නොවුණ දෙයක් දකිත්දි මම කොහොමද ඉවසගෙන ඉන්නෙ. මිහිදන් වුන ඔයාගෙ සොහොන් කොත බදාගෙන මම අඬන හැටි ඔයාට පේනවා නම්... මට ඔයාගෙ ලස්සන මූණ, ඔය හිනාව ආයිමත් කවදාවත් දකින්න වෙන්නෙ නෑ. මම කොහොමද ඉවසන්නෙ?? ඒ නිසාම වෙන්න ඇති මම කෑ ගහ ගහ අඬන්න ඇත්තෙ. අන්තිම වතාවට හරි ඔය ලස්සන මූණ දකින්න මම කොච්චර ආස කරාද? ඒකත් මට අහිමි වෙලා. මට ඒ මූණ දකින්න ඇයි ඉඩක් නොදුන්නෙ කියලා මම කෑ ගහ ගහ ඇඬුවා. මම මටම සාප කරා. ඒත් වැඩක් නෑ..


ඔයා මුළු ලෝකෙම දාලා ගිහින්. කවදාවත් මට හිමි නොවුණත් ඔයාගෙ ඔය ලස්සන මූණ දකින්න විතරක් හරි මම කොච්චර ආස කරාද කියලා මට දැණුනා.. ඔයාගෙ හුළඟ හරි මගේ ඇඟේ වදිනවා.. ආසාවට හරි ඔයාව දකින්න වත් පුලුවන්. ඒත් ආයිත් කවදාවත් ඒ කිසිම දෙයක් මට ලැබෙන්නෙ නැත්නම් මම ජීවත් වෙන්නෙ මොකටද? අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ ඔයා ගැන මතකය එකතු කරපු තැන් මතක් කර කර මම ඇඬුවා. එක අකුරකින් පවා ඔයාගෙ මතකය මම එකතු කරා. ඒ හැමදේම නංගිට පෙන්න පෙන්නා මම කෑ ගහ ගහ ඇඬුවා. මගේ මුලු ජීවිතේටම හිස් තැනක් ඉතුරු වෙලා.. රික්තකයක් වගේ.. කිසිම දෙයක් නෑ. ඒ හිස්තැන පිරෙන්නෙ කොහොමද?? මේ ලෝකෙ ලස්සනම කෙනා ඔයා කියලා දැකපු මම කොහොමද ඉවසන්නෙ?


ආපහු ඔයා දැක්කොත් මම ඔයාගෙ මතකය එකතු කරපු හැටි, අවුරුදු ගානක් තිස්සෙ මම එකතු කරපු පුංචි පුංචි දේවල් දිහා බල බලා මම අඬන හැටි, ඔයාව ආයිමත් මේ ලෝකෙදි දකින්න මම ආස කරන හැටි..., ඔයත් අඬාවි මාත් එක්කම. මට ආසයි ඒ හැමදේම ඔයාට පෙන්න පෙන්නා ඔයාව බදාගෙන අඬන්න. ඒත් කෝ ඔයා?? ගලක් වගේ තියෙන ඔයාගෙ හිත උණුවේවි එතකොට. ඔයාටත් විශ්වාස කරන්න බැරි තරමටම මම ඔයාගෙ එක අකුරක් ලියවුණු තැනක් පවා එකතු කරගෙන ඉන්න හැටි දැකලා ඔයාගෙ ඇස් වලත් කඳුලු  පිරේවි. ඒ මොනවා නැතත් එක මොහොතකට හරි දකින්න ඔයා ඉන්නවා නම් ඒකත් මට ඇති.

පොත් ප්‍රදර්ශනේ..

ගොඩක් අය පොත් ප්‍රදර්ශනය ගැන මොනවාම හරි කියලා තියනවා දකිත්දි මටත් හිතුනා මොනවා හරි ලියන්න ඕන කියලා. අද ලිව්වෙ නැත්නම් ඒ ගැන ලියන්න තව අවුරුද්දක් බලන් ඉන්න වෙනවනේ. අපේ අත්තගේ හත්දවසේ දානෙ ඉවර වෙලා බෝඩිමට ඇවිත් අඟහරුවාදා කැම්පස් එකට ගියා ගොඩක් දවසකට පස්සෙ.  ඒ වෙලාවෙ අනූ තමයි එක පාරටම පොත් ප්‍රදර්ශනේ ගැන මතක් කරේ. කොහොම හරි දෙන්නම කතා උනා ඊළඟ දවසෙ උදේ 8 වෙත්දි BMICH එකට යන්න එනවා කියලා.


අපි දෙන්නාටම 8 උනේ 9.30ට විතර. අම්මා උදේම දීපු සල්ලිත් අරගෙන බදාදා උදේ දෙන්නත් එක්ක 154 ට නගිත්දි කැම්පස් එකේ අයගෙන්ම බස් එක පිරිලා. ඒ මදිවාට මගදිත් සැමන් පැක් කරා. :( කොහොම හරි BMICH එක ලඟට යත්දි බස් එකේ හිර වෙලාම මහන්සියි. 


මුලින්ම ටිකට් එකත් අරන් ඇතුලට ගිහින් මුල් කුටි 2ක් විතර යත්දි අතේ සල්ලි ඔක්කොම වගේ ඉවරයි. ඇතුලෙ තිබුණ කුටි වලත් ඇවිදලා ඉතුරු වෙලා තිබුණ සල්ලිත් ඉවර කරගත්තත් හිතට නම් හරිම සතුටුයි. අපි දෙන්නාම කතා උනේ ඊලඟ අවුරුද්ද වෙත්දි හැම මාසෙම පොත් ගන්නම කීයක් හරි ඉතුරු කරල තියාගන්නවා කියලා. කොහොම උනත් රස්නෙටයි තිබහාටයි බීපු ෆැන්ටා එක ඇරෙන්න කෑම බීමටවත් අපි දෙන්නා වියදම් කරේ නම් නෑ. ලෝබකමකට නම් නෙවෙයි ඒ සල්ලි වලිනුත් මොනවා හරි ගන්න පුලුවන් නිසා.


පුරාවිද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවෙ කුටියෙන් ගත්ත රුවන්මැලිසෑයෙ පින්තූරෙ දැකලා අම්මා ගොඩක් සතුටු උනා. ගෙදර ආපු ගමන්ම අම්මා කරේ ඒ පින්තූරෙ මට රාමු කරවලා ගෙනැත් දීපු එක. කොහොම උනත් පොත් ටිකයි ඊට අමතරව ගත්ත පින්තූර වගේ දේවලුයි දැකලා නංගිත් සතුටු උනා. මගේ පුංචි පුස්තකාලෙට කොහොම හරි තවත් හොඳ පොත් ටිකක් එකතු උනා.

මගේ සුදු මැණිකෙගෙ ෆොටෝ...

 ඔන්න දැන් ටික දවසකට කලින් මම මගේ සුදු මැණිකෙ ගැන කිව්වානේ.. ඔන්න අද මම එයාගෙ ෆොටෝ ටිකක් දාන්න හදන්නෙ..


මේ සුදු මැණිකෙ අපේ චූටි මල්ලියා එක්ක. එයා මට ලැබෙන්න කලින්.

මේ අපේ ගමේ බාප්පලාගෙ ගෙදරදි.. එයා මම අරන් ආවට පස්සෙ.

මාත් එක්ක වෙලට ගිහින් පිදුරු ගොඩක් ඇතුලට වෙලා ඉත්දි.

මේ මාලනී නැන්දලාගෙ ගෙදරදි..

මේ අපි ගමේ ඉඳන් එන දවසෙ. බාප්පලාගෙ ගෙදරදි.

මුල්ම ෆොටෝ එකත් එක්ක බලත්දි එයා ටිකක් ලොකු වෙලා වගෙයි. :D

(ඒත් මගේ පැටියාව වඩාගෙන ඉඳලාම එයා චූටි වෙලාද මන්දා..)

ප.ලි- මගේ සුදු මැණිකෙට බෝඩිමේ ගෙදර අය කියන්නෙ සුදු පුතා කියලා.. මාලනී නැන්දා තමයි එයාට මුලින්ම පුතා කිව්වෙ. අයිතිකාරයාට කියන නම හා පැටියාට කියන එකත් නරකම නෑ නේ...

මාතර ලස්සනයි...

හැමදාමත් ගමේ ලස්සනයි ගමට තියන ආසාවයි ගැන කිව්වාට ඉපදුණු දවසෙ ඉඳන්ම මගේ ජීවිතේ හොඳටම අඳුරන මගේ ගෙදර ගැන කිසිම දවසක මේ බ්ලොග් එකේ තාම ලියවිලා නෑනේ.. ගෙදර තියෙන්නෙ ඉතින් මාතර නේ.. ගම තියෙන්නෙ නම් මාතර ඉඳන් බස් එකේ ගියොත් පැය 8 කටත් වඩා දුරින්. මාතර ටවුන් එකේම තියන අපේ ගෙදර පරිසරය ගම තරම්ම ලස්සන නැති උනාට අමුතුම ලස්සනක් ඒ පරිසරයෙත් තියනවා. ගෙදර මිදුලට ගියාම ඈතින් නිල් පාටට පේන කඳු පන්තිය, පැත්තෙන් පේන පන්සලේ චෛත්‍යයේ කොත, කොළ පාට ගස් කොළන්.. මේ හැම දෙයක්ම මාව නගරයේ තියන කටුක බවින් ඈත් කරනවා.


අපේ ගෙදර තියෙන්නෙ පුංචි කන්දක. එක ලඟින් ගෙවල් ගොඩක් තිබුනාට අමුතුම නිස්කලංක බවක් ඒ පරිසරයෙ තියනවා. සමහර වෙලාවට ඒ ගෙවල්වල් ඉන්නෙ කවුද කියලාවත් නොදන්නවා උනාට, ගමේදි වගේ නෑදෑයො නැති උනාට අපේ ගෙදර ඇතුලෙ, මිදුලෙ විතරක් අපි ගෙවන ජීවිතෙත් කම්මැලි කමක් නම් දැනෙන්නෙ නෑ. සමහර විට අපි ඒ ජීවිතේට පුංචි කාලෙ ඉඳන් හුරු උන නිසා වෙන්න ඇති. අපේ ගෙදර මිදුලෙ ගස් ගොඩක් තියනවා. හැම එකක්ම ලොකු ගස්. අපේ අම්මලාගෙත් අපෙත් කාර්යබහුලත්වය නිසාද මන්දා ලස්සනට මල් වවලා මිදුල ලස්සන කරල නැති උනාට මගේ ආසාවට ගෙදර ඇති කරන සත්තු, වත්තෙ ඉන්නකොට මල් වැවුවාටත් වඩා ලස්සනයි කියලයි මට දැනෙන්නෙ. 


අපේ ගෙදර තියන කන්දෙන් අනිත් පැත්තට බැස්සොත් මාතර මුහුදු වෙරළෙ ලස්සනම කෙළවරට එන්න පුලුවන්. අපේ ගමෙන් නෑදැයො ආපු දවසට නම් ඒ කන්දෙන් බැහැලා අපි වෙරළට යනවා. එතන ඉන්න කකුළුවො බල බල, ගලින් ගලට පැනලා මුහුදු වතුර පිරුණු වලවල් වල ඉන්න පුංචි මාලුවො මුහුදු අශ්වයො බලනවා. එහෙම දවසක ගෙදර යන්නෙ නම් ඇඳුම් ඔක්කොම තෙත බරිත කරගෙන. ලස්සනම ලස්සන මාතර මුහුදු වෙරළෙ ලස්සනම තැන එතන කියලයි මම නම් දන්නෙ. 


අපේ ගෙදර තියන කන්දෙ මොණරු ඉන්නවා. පිල් විහිදගත්ත මොනරෙක් කලාතුරකින් උනත් දකින්න ලැබෙන එක කොච්චර වාසනාවක්ද? දඬු ලේන්නු ඇවිත් අඹ ගස් වල ඉන්නකොට, වැලි අනෝදා ගහේ ගෙඩි කනකොට මම බලන් ඉන්නෙ හරිම ආසාවෙන්. හැමදාමත් වැලි අනෝදා ගහේ ගෙඩි කන්නෙ දඬු ලේන්නුයි වඳුරොයි විතරයි. එයාලා කාල ඉවර වෙත්දි අපිට ඉතුරු වෙන්නෙ නෑ. ටවුන් එක කිට්ටුවම මේ වගේ පරිසරයක් තියන එක කොච්චර වාසනාවක්ද? හදිස්සියකට මාතර ටවුන් එකෙන් බැහැලා පයින් එන්නත් පුලුවන් නිසා, හැම පහසුකමක්ම අත ලඟින්ම තියන නිසා අපි ඉන්න ගෙදර තියන තැන ගැන නම් ආඩම්බර වෙන්නම ඕන. 


මම ඉතින් ඉස්කෝලෙට යන්න ගෙදරින් එළියට බහින්නෙත් 7.15 පහුවෙලානේ. 7.30ට ඉස්කෝලෙ පටන්ගනිත්දි ඒ වෙලාවට ගියාම ඉස්කෝලෙ ඉන්න පුලුවන්. නිල්වලා ගඟ පහුකරගෙන උදේට ඉස්කෝලෙ යත්දි සමහර දවසට ගඟෙන් එහා පැත්තට වෙලා ඉන්න කිඹුලත් බලාගන්න පුළුවන්. මුහුදු හුළඟෙ සීතල වැදි වැදි ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුවෙන් ඇතුලට දුවගෙන යන හැටි මට තාමත් මතක් වෙනවා. සමහර දවසට කම්මැලි හිතුනාම ෆෑන් එක දාගෙන නිදාගන්න හැටි මතක් වෙලා හිනා යනවා. එහෙම දවසක ස්කූල් ඇන්තම් එක කියන වෙලාවට තමයි ඇහැරෙන්නෙ. 


කැම්පස් යන්න මෙහෙ ආවට පස්සෙ හැමදාමත් සිකුරාදා වෙනකම් බලන් ඉන්නෙ ගෙදර දුවන්න. ගෙදර ඉන්න හා පැටවු, බලු පැටවු මතක් වෙත්දි හැමදාම ගෙදර නවතින්න හිතෙනවා. දැන් නම් මේ ජීවිතේ පුරුදු වෙලා. බස් එකේ පැය 5ක් විතර යන ගමන මතක් වෙත්දි එපා උනාට ගෙදර ලං වෙත්දි ඒ මහන්සිය නිකම්ම නැති වෙලා යනවා. කොහොම උනත් මම ඉපදුණු දා ඉඳන්ම අද වෙනකම් මගෙ ජීවිතේ දුක සතුට දැකපු මගේ ගෙදර හැමදාමත් මට වටිනවා...

මතකය දිගේ..- ගමට මම ආදරෙයි.

මේ පාර ගමේ ගිහින් එත්දි හිතට දැණුනෙ ලොකු දුකක්. එක අතකින් මට කිරි අම්මයි අත්තයි දෙන්නාම නැති උනා. ඒ නිසාම ගමත් එක්ක අපිව බැඳගෙන තිබුන ලොකුම බැඳීම ලිහුණා. මගේ සීයාව මම කවදාවත් දැකලා නෑ. අපේ අම්මා මම විතර කාලෙදිලු සීයා නැති උනේ. ආච්චි නැති වෙත්දි මම තුන වසරෙ. එදා ඉඳන් මට හිටියෙ කිරි අම්මයි අත්තයි. අජිත් අයියා හැමදාමත් කියනවා වගේ ලී මිටියක් එකට එකතු කරලා ගහලා තිබුණු ඇණ දෙකකින් එකක් ගැලවුණා, දැන් අනිත් ඇණයත් ගැලවිලා. ලී මිටිය විසිරිලා යනවා. මේ හැමදේම දැන දැනත් කොහොමද දුකක් නැතුව ගමෙන් එන්නෙ? වෙනදාට ගමෙන් එන්නෙ හරිම සැහැල්ලුවකින්. මොන දේ උනත් ඒ පොළවට ඒ හුළඟට මම ගොඩක් ආදරෙයි. ඒ නිසාම වෙන්න ඇති ගමෙන් එන්න ආපු වෙලවෙ ඉඳන්ම හිත මහා පාලුවකින් පිරුණෙ.


ගමේ ගියාම ලොකු අම්මලාගෙ නැන්දලාගෙ බාප්ප්ලාගෙ ගෙවල් වලට දුවන්න, මොනවා හරි කියව කියව හිනා වෙන්න, වෙලේ හුළඟෙ සීතල විඳින්න, පාර දිහා බලාගෙන ඉන්න මම කොච්චර ආසද? හැමදාම වෙලේ ළිඳෙන් නාලා දිය රෙද්ද පිටින් නියර උඩට වෙලා ඉඳගෙන තුවායෙන් ඔලුව පිහදාන ගමන් වෙල මැද්දෙන් යන ගුරු පාර දිහා බලන් ඉන්න, හුළඟට කොණ්ඩ කැරළි පැද්දෙත්දි හිනාවෙවී විහිලු කරන්න, සමහර දවසට ඒ පාරෙ යත්දි ඔයා මගේ දිහා බලාගෙන යනවා දකින්න, ඉඳලා හිටලා හරි කරන විහිලුවක් මතක් කර කර හිනා වෙවී ඉන්න, හැමදේම එපා කියලා තරහෙන් ගේ ඉස්සරහා පඩිය උඩට වෙලා වාඩිවෙලා ඉන්න, මේ හැමදේටම මම කොච්චර ආසද?


වෙලේ ළිඳයි මායි අතරෙ තියෙන්නෙ හරි පුදුම සම්බන්ධයක්. ඒ වතුරට මම හරිම ආසයි. ඒ හුළඟ තරම් සීතල සනීප හුළඟක් මගේ ජීවිතේදි වෙන කොහෙදිවත් විඳලා නැතුව ඇති. බාල්දිය ළිඳට දාගෙන තාත්තා හොයාගෙන දුවන්න, ළිං ගැට්ටෙ බාල්දිය වැදුනම බාල්දියට එන කූණිස්සො බලන්න, ලිං ගැට්ටෙ අයිනටම කකුල තියාගෙන වතුර ගන්න මම පුදුම ආසයි.


මේ පාර ගමේ ගියපු වෙලාවෙ මට ඇස් ලෙඩ හැදුනානේ. ඒකෙනුත් මම ගමේ තියන ලස්සනම දේවල් ගොඩක් අත්වින්දා. උදේම නැගිටලා සීතල තැඹිලි වීදුරුවක් බීලා, තුවායත් අරන් ළිඳට යත්දි නියරෙ වැවිච්ච තණකොළ වල පිණි බින්දු වේලිලාවත් නෑ. ඒ වෙලාවට අවුවෙ රස්නෙ දැනුනාට වතුර සීතලයි. උදේ පාන්දරම නාන එක කොච්චර සනීපද කියලා මට දැනුනෙ මේ දවස් ටිකේ. නින්ද ගිහින් ළිඳට වැටෙයි කියලා විහිළු කරගෙන ඔයා ගියාම මට වැඩිපුරම හිනා ගියේ ඔයා දැකලා නැති උනාට ඊටත් වඩා ළිං ගැට්ටෙ අයිනෙම මම ඉඳලා තියන නිසා. එදා විතරමද කොහෙද මට විතරක්ම ඔයා විහිළු කරේ.


දුක නැතුවමත් නෙවෙයි ඒත් හිනා වෙවී දවස් ගෙවිලා ගියා. දුක හිතෙන ගොඩක් දේවල් එක්ක හිනා වෙවී හිටපු වෙලාවල් වැඩිද මන්දා.. මොනම හරි හේතුවක් හොයාගෙන අපි හැමෝම හිනා උනා. ඒත් නොහිතපු තරම ඉක්මනට හැමදේම වෙනස් වෙනවා. අපි නොදැනුවත්වම ඈත් වෙනවා. ගමේ ඉඳන් එත්දි මගේ හිත ඇතුලෙන් මොකද්දෝ වෙනවා වගේ දැණුනා. බස් එකේ එත්දි පහුවෙන හැම ගහක් කොළක්ම මාව ගමෙන් ඈත් කරනවා වගේ දැණුනා. ඒත් මම දන්නවා මට ගමෙන් ඈත් වෙන්න බෑ. ගමට ලං වෙන්න මම ආසයි. කවදාහරි ගමේම නවතින්න මම එන්න ඕන... සමහරවිට ඒක හීනයක් වෙන්න ඇති.

මගේ සුදු මැණිකේ..

සුදු මැණිකෙ කියන්නෙ මගේ ජීවිතේ මට ලැබුනු වටිනාම තෑග්ගක්. ඒකට හේතු ගොඩක් තියනවා. මගේ සිඟිති නැති උනාට පස්සෙ මට අහම්බෙන් වගේ ලැබුණු ඒ වගේම ගොඩක් අමාරුවෙන් ලබාගත්ත පුංචි හා පැටියෙක් එයා. ඇස් දෙක වගේ බලාගන්න කියලා දීපු හා පැටවු දෙන්නා මට දෙන්න බෑ කියලා තියෙද්දි, එක හා පැටියෙක් පූසෙක් අල්ලන් ගියාම අනිත් හා පැටියාව මට දුන්නා. ඉතින් දැන් මම එයාව ගොඩාක් ආදරෙන් ඇස් දෙක වගේම බලාගන්නවා. (මගේ ඇස් දෙක වගේ නම් නෙවෙයි. මොකද මගේ ඇස් දෙකට මම ඒ තරම් ආදරේ නැති නිසා.)


සුදු මැණිකෙට මම ආදරේට සුද්දො කියලාත් කියාවා. අපේ නංගි නම් තරූ කියනවා. එතකොට තමයි මට තරහා යන්නෙ. මගෙ සුදූට තරූ කියන්න ඕනෙ නෑනෙ එයාට. කොහොම උනත් මගෙ සුදූට මම ගොඩාක් ආදරෙයි. මම ඇති කරන හතර වෙනි හා පැටියා ඔයා. ඒ උනාට ඔයාගෙයි මගෙයි ජීවිත සම්බන්ධ කරපු බැම්ම නිසාම මට ඔයා ගැන ලොකු බැඳීමක් දැනෙනවා.


අපේ අත්තා හදිසියෙම නැති වෙලා කියලා දැනගෙන ඔයාව තියලා යන්න තැනක් නැති නිසා ඔයාව ගමේ එක්කන් ගියාම ඔයාව බලාගන්න කියලා මම මාලනී නැන්දලාගෙ ගෙදරට දුන්නෙ මළ ගෙදර ඔයාව තියාගන්න අමාරු නිසා. එදා ඉඳන් අද වෙනකල්ම ගොඩාක් ආදරෙන් බලාගෙන අද ඔයාව ආපහු අපිට බාරදෙන්න දුකින් අඬන්න තරමට මාලනී නැන්දා ඔයාට ගොඩාක් ලං වෙලා තිබුනා. ඒක මට ඔයාව බලන්න එහෙ ගියපු හැමදාකමත් දැනුනා. ඔයාට පුතේ කියලා කතා කරද්දි, මගේ දරුවා කියලා ඔයා ගැන කියත්දි, ඔයා ගැන මගේ හිත සතුටින් පිරුණා. 


හා පැටියාගෙ අයිතිකාරයා ගොඩක් අය ඉස්සරහ හා පැටියා එයාගෙ කියත්දි මගේ හිතට දැණුනු හැඟීම කියාගන්න බෑ. හැමදේම වෙලා ඉවරයි. ගමට අපිව බැඳගෙන තිබුණු ලොකුම බැඳීමත් ලිහුණා. ගමට මාව බැඳගන්න තිබුණු එකම බැඳීමත් මට අයිති නෑ කියලා දැණුනා. ඒත් හැමදේම අතරින් ඔයා මට සිහිවටනයක් වෙලා. හැමදේම අලුත් කරන්න මගේ ලඟ ඔයා ඉන්නවා. ඉතින්, හැමදාමත් ඔයා මගේ ජීවිතය අලුත් කරාවි. හැමදේම නැතත් මට ඔයා ඉන්නවා. මගේ සුදු මැණිකේ...


(මගේ සුදු මැණිකෙගෙ ෆොටෝ එකක් ඉක්මනටම දාන්නම්. ඩේටා කේබල් එක නැති නිසා ෆොටෝ එකක් දාන්න විදිහක් නෑ. )

අසුරු සැණින් එක මොහොතක දී.. කාලය නැවතී යලි ඇරඹී.. විශ්වය අලුතින් බිහි වේවා! ඔබේම වීමා මගේම වී ඔබ අපේම වී අප ඉපදේවා...!

ජීවිතේ මම කාගෙන්වත් අහපු නැති තරම් ඔයාගෙන් බැනුම් අහත්දි ඔයා එදා මගේ දකුණු අත ඔයාගෙ වමතට හිර කරගෙන හිටපු පැය ගාන මතක් වෙනවා. ලස්සනම ලස්සන ඇස් දෙකෙන් මගේ දිහා බලලා හිනා වෙවී කතා කරපු හැටි හීනයක් වගේ මතක් වෙනවා. වචනයකින් විතරක් දැනන් හිටපු ආදරය මගේ අතැඟිලි දිගේ ගිහින් ඒ උනුසුම හදවතටම දැනුනෙ එදා. එදා ඔයාගෙ ඒ ඇස් දෙකට අත්වල උනුසුමට මම වශී උනා. ඉතින් මම වැරදිද?? ඔයාගෙ අත් දෙකෙන් මගේ අත් දෙකම අල්ලගෙන හිනා වෙලා මගේ දිහා බලත්දි ඒ ඇස් වලින් කියවුනේ ආදරය නෙවෙයිද?? ලෝකයෙන්ම බැනුම් අහන්න වෙයි කියලා බයේ ඔයාගෙන් ඈත් උනත් තාමත් මම ඔයාට ආදරේ කරන්නෙ ඇයි? මමයි වැරදි. මම එදා ඔයාගෙන් ඈත් උනේ මගේ වුවමනාවට. මගේ ෆොටෝ එකක් එවන්න කිව්වම මම ඒක මග ඇරියෙ ඒ වගේ දෙයක් පරෙස්සම් කරන්න තරමට නිදහසක් ඒ වෙත්දි අපි දෙන්නාගෙම ගෙවල් වලින් ලැබෙන්නෙ නෑ කියලා දන්න නිසා. ඊටත් අපේ ගෙදර අයට විතරක් නෙවෙයි ඔයාලාගෙ ගෙදර අයටත් හැමදේම දැනගන්න ලැබුනොත් ඇති වෙන තත්වෙ ඔයාටත් වඩා මට දැනුන නිසා. එදා ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න හදපු එක මම කරපු ලොකුම මෝඩකම වෙන්න ඇති.


එදා නොදැනුන තරම් ආදරයක් අද මට දැනෙන්නෙ ඇයි? එදා වගේ නැතුව වචනෙකින් පවා ඔයා මාව එපා කියන්නෙ ඇයි? එක පාරක් එපා නම් දහස් වාරයක් එපා කියලා ඔයා හිතපු නිසාද?? නැත්නම් එන හැම ප්‍රශ්නෙටම මුහුණ දෙන්න තරම් හයියක් ඔයාගෙ හිතේ නැති නිසාද? එහෙමත් නැත්නම් ඔයා ඊට පස්සෙ ලබපු ආදරේ ඔයාගෙ මුල්ම ආදරේ කියලා ඔයා හිතන නිසාද?? අදත් ඔයා කිව්වෙ ඔයාගෙ හිතේ එහෙම දෙයක් තිබිලත් නෑ ඇත්තෙත් නෑ කියලා. ඒ වෙලාවෙ මට කියාගන්න දෙයක් නැති උනා. මම ඔයාට කිව්වෙ ඔයා එහෙම කියනවා නම් මටත් එහෙම කියන්න පුලුවන් කියලා. ඔයා වැරදි නැතිලු. මම දන්නවා ඔයා වැරදි නෑ කියලා. එතකොට මම වැරදිද? ආදරය කියන්නෙ වරදක්ද? නොගැලපීම් ගොඩක් තිබුනත් ආදරය කියන හැඟීමට ඒක බාධාවක් වෙනවද?? හිතට දැනුණු බය නිසා නෙවෙයිද මම ඔයාගෙන් ඈත් වෙන්න හැදුවෙ? ඒත් අද ඔයා දකිත්දිත් ඒ හැම බාධාවකටම වඩා ඔයා ගැන මගේ හිතේ තියන ආදරය ඉස්සර වෙන්නෙ ඇයි?


අද මට මගෙ තීරණ ගන්න මහා ලොකු බාධාවක් නෑ කියලා දැනෙත්දි කලින් තිබුණ ආදරේ ආයිත් මට දැනුනා. ඒකට ඔයාගෙ හිනාව, මගේ දිහා බලන විදිහ, කතා කරත්දි ඔයා කියපු සමහර දේවලුත් හේතුවක්. කාලෙකට පස්සෙ අහම්බෙන් වගේ දෙපාරක්ම ඔයාගෙ අත මගේ අතේ වැදෙත්දි, ඒ දවසම මම ඇත්තටම ජීවත් උනා මට දැනුනා. වෙනදා වගේ නැතුව ඔයා මගේ දිහා බලාගෙන ඉත්දි ජීවිතේ ආයිත් වෙනස් වෙයි කියලා පුංචි බලාපොරොත්තුවක් ඇති උනා. ඔයාගෙ ෆොටෝ එකක් ඔයාටත් හොරෙන් අරන් ඒ දිහා බලන් ඉන්නවා කියලා ඔයා දන්නවා නම් ඔයා මට බනීවි මීටත් වඩා. මගේ ෆෝන් එක කවුරු හරි අරන් කියලා මම හැම තැනම හොයත්දි ඔයා දැනන් හිටියා ඒක හංගලා කියලා. ඔයා දන්නවා නම් මම ඒ තරම්ම ෆෝන් එක හෙවුවෙ ඔයාගෙ ෆොටෝ එක කවුරු හරි දකින්න කලින් ෆෝන් එක හොයාගන්න ඕන නිසා කියලා.. 


ඔයා මට අද බැන්නෙ ඔයා ආදරය කරන කෙනා දිහා මම බලන් හිටියා කියලා එයා ඔයාට කියපු නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් ඇත්තටම මට ඒක මතක් උනෙත් ගොඩක් වෙලාවකින්. මම එයාව ලඟට දැකලාම නෑ. ඒකයි මම එයා දිහා බැලුවෙ. වෙනදාට ඔයාගෙ ගෙදර ඉත්දි එයා මාත් එක්ක හිනා වෙනවා. එදා මම හිනා වෙලත් එයා මාත් එක්ක හිනා උනේ නෑ. ඊටත් මම වගේම එයත් ගොඩක් වෙලා මගේ දිහා බලන් හිටියා. ඔයාලගෙ ගෙදර ගියාමත් එයා මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා. ඒත් මම ඒවා ඔයාට කිව්වෙ නෑ. ඇත්තටම මම හිතුවෙ ඒ හැම දෙයක්ම දැන් නවත්වලා කියලා. ඔයා මට එහෙම කිව්වා. එයාට ඔයාගෙ ගෙදරින් කැමති නෑ. එයාට දැන් වෙන කෙනෙක් ඉන්නවාලු. එයාලා තව අවුරුද්දකින් විතර කසාද බඳින්නලු ඉන්නෙ. මේ හැම දේම ඔයාත් මට කිව්වා.


හැමදේම වෙනස් වෙලා. ආයිමත් මට බලාපොරොත්තුවක් වත් නැති වෙලා. අද දවල් මගේ දිහා බලලා විහිළු කරපු ඔයා ෆෝන් එකෙන් කතා කරාම මට බැන්නෙ ඇයි?? ඔයා  පැයකටත් වඩා අද දවල් කෝල් එකක හිටියා. මම එත්දිත් ඔයා කෝල් එකේ. දැන් සතියක විතර ඉඳන් ඔයා ගොඩක් වෙලා ෆෝන් එකෙන් කතා කරනවාලු. ඒ කියන්නෙ ආයිත් ඔයා පරන දේවල් පටන් අරන්ද? එයා ඔයාට කියපු දෙයක් නිසාද ඔයාට ඒ තරම්ම තරහා ගියේ?? ඔයාට මම ආදරේ නැත්තෙ නෑ. ඒත් මගේ හිතේ එහෙම දෙයක් නෑ කියන්න තරම් මම මගේ හිත එකඟ කරගෙන ඉන්නෙ. බත් කටක්වත් උගුරෙන් පහලට යන්නෙ නෑ ඔයා ගැන බලාපොරොත්තුවක්වත් තියාගන්න බෑ කියලා හිතෙත්දි. හැමදාමත් එහෙම වෙත්දි මට දැනෙන්නෙ හිත ඇතුලෙ පත්තු වෙන ගින්නෙන් ඇතුලතින් පිච්චි පිච්චි තවත් ඉන්නෙ නැතුව ඒ ගින්දරෙන්ම මාව පිච්චිලා අළු වෙලා යනවානම් හොඳයි කියලා. 


කාලය හැමදේම විසඳනවා කිව්වාට කාලය අපිට නපුරුකම් කරනවා. කමක් නෑ.. ජීවිතය කියන්නෙ අපි බලාපොරොත්තු වෙන දේ නෙවෙයි. ඒත් බලාපොරොත්තු අපිව ජීවත් කරවනවා.

අසුරු සැණින් එක මොහොතක දී.. කාලය නැවතී යලි ඇරඹී.. විශ්වය අලුතින් බිහි වේවා! ඔබේම වීමා මගේම වී ඔබ අපේම වී අප ඉපදේවා...!

ඔන්න වෙඩින් කේක් ඕන.. :)

මගේ හොඳම යාලුවාගෙ විවාහ ජීවිතයට සුබ පතන්න අද මේ බ්ලොග් එකෙන් ඉඩක් ගන්න හිතුනා. අද එයාලාගෙ අවුරුද්ද නේ.. ගොඩාක් කාලෙකට පස්සෙ එයාට කතා කරේ අවුරුද්දට සුබ පතන්න. එතකොටයි මම දැනගත්තෙ මටත් හොරෙන්ම එයාගෙ වෙඩින් එක අරගෙන. :( මට හොරෙන් නම් නෙවෙයි. එයාගෙ ලඟ මගේ නම්බර් එක තිබුනෙ නැතිලු. හොයලා හොයලා අන්තිමේදි තව යාලුවො තුන් දෙනෙක්ට විතරක් කියලා. ඒත් මම ගොඩාක් ආසවෙන් හිටියෙ එයාගෙ වෙඩින් එකේ එයා මනමාලියෙක් වෙලා ඉන්නවා බලන්න. අපි හැමදාමත් කතාකරත්දි කියන්නෙ අනිවාර්යෙන් වෙඩින් එක නම් කියන්නම ඕන කියලානේ. එයා පොරොන්දු වෙලා හිටියෙ අනිවාර්යෙන් අපිට නොකියා වෙඩින් එකක් ගන්නෙ නෑ කියලත්. ඒත් දෛවය සමහර දේවල් වෙනස් කරනවානේ. මගේ යාලුවෙක්ගෙන් අහපු පළවෙනිම වෙඩින් එක මගේ හොඳම යාලුවාගෙන්ම අහන්න ලැබීමේ සතුට විඳින ගමන් තමයි මේ පෝස්ට් එක ලියන්නෙ.


එයා යෙස්මින්. මට මුලින්ම හමු උනේ අජිත් සර්ගෙ ඉන්ග්ලිශ් ක්ලාස් එකේදි. ශෝල් එකකින් ඔලුව වහගෙන හිටපු හඳක් වගේ මූණක් තියන ලස්සන අහිංසක කෙල්ලෙක් එයා. මාත් එයාගෙ ලඟින් වාඩි උනාම නුහුරු විදිහට සිංහලෙන් කතා කරා. එදා ඉඳන් හැමදාමත් එයයි මායි හොඳම යාලුවො. සුනාමියෙන් අපේ සර් නැති උනාට පස්සෙ අපි ආයිත් මුණගැහුණෙ ඉස්කෝලෙදි. ඉස්කෝලෙ  පන්ති වලදි එයා කොමස් කරේ. මම මුල් අවුරුද්දෙ සයන්ස් කරේ. සයන්ස් කරන කාලෙ සුහාරා, ෆස්මිනා, හයිෂිමා, මම තමයි පන්තියෙ හිටපු හොඳම යාලුවො. දෙන්නෙක් මුස්ලිම් දෙන්නෙක් සිංහල. යෙස්මිනුත් ඉන්ටවල් එකේදි කෑම එකත් අරන් දුවගෙන එනවා අපේ පන්තියට. ඊට පස්සෙ මම ආර්ට් ක්ලාස් එකට මාරු උනාට පස්සෙ පන්ති කට් කරේ, පරිසර සංගමේ වැඩ වලට ගියේ, අපි දෙන්නම එකට. ඒ නිසා බැනුම් අහපු වෙලාවලුත් අනන්තයි. ඒත් අපේ යාලුකම හරි පුදුමයි. මේ ලෝකෙ ජාති ආගම් භේදයක් තියනවාද කියලා හිතාගන්න බැරි තරමට අපි යාලුවො. අපි දෙන්නම වූ ෂූ කරා කිව්වොත් සමහර අය පුදුම වෙයි. මම ගැන නෙවෙයි යෙස්මින් ගැන. :D


ඒ දවස් වලත් හැමදාම අපි හීන ගැන කතා කරා. එයා ගොඩාක් ආස උනේ ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට. ඒක එයාගෙ ලස්සනම ලස්සන හීනයක්. (මම නම් හැමදාමත් හිත ගිය තැන මාලිගාව කියලා හිතපු කෙනෙක් නේ. සඳුදාත් මම මගේ කැම්පස් එකේ හොඳම යාලුවා අනූ ගෙන් බැනුම් ඇහුවා හිත ගිය තැන මාළිගාව කියන්න ගිහින්.) ඒත් අද එයා විවාහ වෙලා තියෙන්නෙ ඩොක්ටර් කෙනෙක් නොවුනත් ගොඩක් ආදරෙන් එයාව රැක බලාගන්න හොඳ කෙනෙක් එයාට ලැබිලා ඇති.


අපේ යාලුවො හැමෝගෙන්ම විතරක් නෙවෙයි මගේ ජීවිත කාලෙටම දැකපු ලස්සනම ලස්සන ඇඟිළි තිබුනෙ යෙස්මින්ට. හරියටම චිත්‍රයක් වගේ. අපි හැමෝම මරතෝන්ඩි ගාපු ලස්සන දිග ඇඟිලි දිහා බැලුවෙ ලෝබකමට වගේ. ගැහැණිය කියන එකට ලස්සනම ලස්සන ප්‍රතිරූපය එයා. ලස්සන, ගතිගුණ, කතාබහ, හැම අතින්ම එයා පෙරදිග කාන්තාවක්.


යෙස්මින් කියන කෙනා ලබන්න තරම් ඒ අයියා ගොඩාක් වාසනාවන්තයි. එයාගෙ ඉදිරි ජීවිතය හැම අතින්ම සාර්ථක ලස්සනම ලස්සන ජීවිතයක් වෙන්න කියලා මම මුළු හදවතින්ම සුබ පතනවා. එයා වගේම ලස්සනම ලස්සන පුංචි දෝණියෙක් බලන්න දැන් නම් තියෙන්නෙ පුදුම ආසාවක්.(පුතෙක් උනත් කමක් නෑ... ඔන්න ඉස්සර වගේ ලැජ්ජාවෙන් හිනා වෙනවා එහෙම නෙවෙයි.) එයා ආන්ටි කියලා මටත් කතා කරාවිනේ එතකොට. :) ඔයාට සුබ අනාගතයක්...!!


ප.ලි- මේ පින්තූරෙ ඉන්නෙ යෙස්මින් නම් නෙවෙයි. එයාගෙ පින්තූරයක් වෙනුවට මට දාන්න පුලුවන් හොඳම පින්තූරෙ මේක විතරයි.


ප.ප.ලි- අපිත් ගෙදර හිටපු කාලෙ ඉවර වේගන වගෙයි එන්නෙ. :(

සිත බැඳි නෙතට...

දැහැනක නිසසල බව 

රැඳී ඇති ඔය වතට

දුටුවනම සසල වන 

දෙනෙත් ලැබුනේ කොහොම?

සුළඟටත් කලියෙන් ඇවිත්

හදත් විනිවද යවන

ඔය බැල්ම නුඹෙ නෙතට

දුන්නු දෙවිඳුන් කවුද?

මාත් වෙනස් වෙනවා..

මගේ ජීවිතේ අලුතෙන්ම පටන්ගන්නවා කියලා මම ආයිමත් හිතාගත්තා. අඬන්න ඕන දේටත් හිනාවෙන්න ඕන දේටත් හිනා වෙවී කිසිම බරක් පතලක් නැතුව ඉඳගෙන ප්‍රශ්ණ අමතක කරන්න හැදුවාට, ඉගන ගන්න එකත් අමතකම වෙලා යනවා කියලා මට දැනෙන්නෙ පටන් ගත්තා. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ ටිකක් විතර මීටරයක් කියලා කියන්න පුලුවන් තත්වෙක හිටපු මට මොනවා වෙනවද කියලා ආයිමත් දැනෙන්නෙ පටන් ගත්තා. ඊයෙ මම සටහන් හොයාගත්තෙ ඒ නිසාමයි.


පුංචි කාලෙ මාව අම්මාගෙ ඉස්කෝලෙට වඩාගෙන ගිහින් මේසෙ උඩ තියාගෙන නයිස් බිස්කට් කිරි කෝප්පෙක පොඟවලා කවපු හැටි මතක් උනා. ඉස්සර මට අම්මා බැන්නාම තරහ වෙලා ඇඳට යනවා. ටික වෙලාවකින් අම්මා ඇවිත් මාව ලඟට අරන් ආදරෙන් කතා කරලා වඩාගෙන එක්කගෙන යනවා. උසස් පෙළ කරන කාලෙ වෙනකන්ම එහෙමයි. වඩාගන්න බැරිඋනාට මගේ අතින් අල්ලලා ඇඳෙන් නැගිට්ටවාගෙන එක්කන් යනවා. අම්මා තරහා උනාමත් ඉස්සර මම අම්මා ලඟට ගිහින් "අම්මා මාත් එක්ක තරහද?" කියලා අහනවා. අදටත් හැමදාම උදේට අම්මා හරි තාත්තා හරි, කිරි කෝප්පෙ ඇඳ ලඟට ගෙනැත් දෙනවා. ඒත් මම ගොඩක් නපුරු උනා. අම්මාගෙන් තරහද අහන්න කියලා හිත කියත්දි ඒක අහගන්න බැරුව අම්මා එක්ක කතා නොකර ඉන්න පටන් ගත්තා. මට ඒ හැමදේම ඊයෙ මතක් උනා.


මම උසස් පෙළට විද්‍යා විෂයන් වලට පන්ති යන්න පටන් ගත්තෙ ප්‍රථිපල ආවාටත් පස්සෙ. ඒ අම්මලාගෙ ඕනකමට. අවුරුද්දක් විද්‍යා විශයන් කරලා කලා විෂය ධාරාවට මාරු උනේ ගොඩක් අමාරුවෙන්. ඒත් කිසිම අපහසුවක් නැතුව අවුරුද්දකින් ඉගනගෙන උනත් විභාගෙට ලියලා විශ්ව විද්‍යාලයකට එන්න සුදුසුකම් ලැබුවා. මම පාඩම් කරෙත් මාස 3ක් විතර. ඒක නම් මගේ වාසනාවක්ම තමයි.  


අම්මා මාව ගොඩාක් පරෙස්සම් කරා. අදටත් එහෙමයි. සමහරවිට ඒ මට ගොඩක් අපල තියනවා කියලා කියන නිසා වෙන්න ඇති. මට කිසිම නිදහසක් නෑවගේ මට දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ කැම්පස් යන්න ඉත්දි. අම්මා හැමදාමත් මට කිව්වෙ ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ කාත් එක්කවත් යාලුවෙන්න එපා කියලා. අම්මා මම යන එන හැමතැනකටම ආවා. ඒ වගේම මම කාත් එක්කවත් යාලු උනෙත් නෑ. අම්මා මාත් එක්ක ආපු එක කරදරයක් විදිහට දැනුනෙත් නෑ. ඒත් ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර උනාට පස්සෙ මගේ නිදහස මම ඉල්ලුවා. එතකොටත් පරණ විදිහටම මාව පරෙස්සම් කරන්න හදනවා කියලා දැනෙත්දි මට ඇති උනේ තරහක්.


මම මගේ ජීවිතේට තනියම ප්‍රතිපත්ති හදාගත්ත කෙනෙක්. ඉස්කෝලෙ ගිහින් ඉවර වෙනකම් කිසිම කෙනෙක් එක්ක යාලු වෙන්නෙ නෑ කියලා, බීච් එකකට ෆිල්ම් හෝල් එකකට කොල්ලෙක් එක්ක යන්නෙ නෑ කියලා, ඒවගේම බස් එකක ගියත් ගොඩක් විනීතව යනව කියලා, ඒ වගේ ගොඩක් සීමාවල් මම මටම දාගත්තා. ඒ වගේම කිසිම දවසක අම්මලාට බොරුවක් කරේ නෑ. මගේම සීමාවල් මට තියෙද්දි ඇයි අම්මලා තවත් මේ තරම් මාව පාලනය කරන්නෙ කියලා මට හිතුනා.


ඒ තරහා නිසාම මම ගොඩක් නපුරු උනා. මගේ හිත රිද්දා ගත්තා. ඒ නිසාම අම්මලාගෙත් හිත රිදුනා. හැමතිස්සෙම මම හිටියෙ තරහින්. මගේ නිදහස ඉල්ලලා මම ඇඬුවා. හැමතිස්සෙම මගේ උදාහරණය උනේ නංගි. ඒකට හේතුව මම නංගිගෙ වයසෙදි නොලබපු තරම් නිදහසක් එයා ලබන නිසා. හැබැයි මේ හැමදේම වෙත්දි හැමදාමත් අම්මාලා මාත් එක්ක ආවාට ගෙදර ඕනම තීරණයක් ගන්න අයිතිය මට නිකම්ම වගේ ලැබිලා තිබුනා. ගෙදර ඕනම කෙනෙක්ට අණ දෙන්න උනත් මට පුලුවන් වගේම මම කියන දෙයක් නොපිලිගත්තෙ නැති තරම්. මොකද හැමදෙයක්ම කියත්දි තර්කයක් එක්ක කියන්න මට පුලුවන් උන නිසා. ඒ වගේම හිතලා තීරණ ගන්න මට පුලුවන් කියලා අම්මලා විස්වාස කරා.


අද වෙත්දි කිසිම කෙනෙක් මට කිසිම දෙයක් කරන්න කියලාවත් එපා කියලාවත් බල කරන්නෙ නෑ. හැමදෙයක්ම හිතන අයිතිය මට තියනවා. ඒත් මාව ගොඩක් ආරක්ශා කරන්න හදනවා කියන එක අදටත් මට ගොඩක් දැනෙනවා. ඒත් මගේ හිතේ ගොඩක් දේවල් නිසා තිබුන තරහා අයින් කරන්න පටන් ගත්තා. දැන් මට දැනෙන්නෙ මට phone එකක් වත් ඕනෙ නෑ වගේ. මාව බාහිරට ඇදලා ගන්න පුලුවන් හැමදේකින්ම ගොඩක් දුරට මම දැන් ඈත් වෙලා. ඈත් වෙන්න පුලුවන් හැමදේකින්ම ඈත් වෙලා ආයිත් මම ඉගන ගන්නවා. ඒක විතරක්ම ජීවිතේ කරගන්නවා. හැමදෙයක්ම දිහා බලලා දැකලා සතුටු වෙනවා මිසක් ඒවා මගේ ජීවිතේ එක්ක සංසංදනය කරන්නෙ නෑ මීට පස්සෙ. කලකිරීම් එක්ක ජීවත් වෙනවාට වඩා හැම දේකින්ම ඈත් වෙන එක ලේසියි.

සිඟිතිත් ගිහින්... :'(

මගේ ජීවිතේට ආපු අය වගේම වෙන් වෙලා ගිය අයත් බොහොමයි. මගේ ජීවිතේ දුක සතුට පුංචි කාලෙදි මම කිව්වෙ ගෙදර හැදුණු සතෙකුට. ඒ අය කිසිම දේකට මට බනින්නෙ නෑ. හැමදේම ගොඩක් ආසාවෙන් අහගෙන ඉඳලා අහිංසක විදිහට හිනා වෙනවා වගෙයි මට දැනුණෙ හැමදාමත්. මගේ පුංචි සිඟිතිත් මේ වගේම මගේ ජීවිතේට ගොඩක් ලං උන කෙනෙක්. අදට එයා මේ ලෝකෙන් ගිහින් දවස් 5ක් වෙනවා. එයාගෙ අන්තිම හුස්ම ටික හුළඟට මුහු වෙන වෙලාවෙ මම හිටියෙ එයාගෙන් කිලෝ මීටර් දෙසිය පනහක් විතර ඈතින්. ලේසියෙන් කඳුලු වැටෙන්නෙ නැති ඇස් දෙකකුයි පුංචි දේකට පවා උණු වෙන හිතකුයි මට තියනවා කියලයි මට දැනෙන්නෙ. එත් මගේ ලඟ හැදුණ සත්තු වෙනුවෙන් කිසිම ලෝබ කමක් නැතුව මගෙ ඇස් දෙක කඳුලු දෙනවා.

අපේ ගෙදරට හා පැටවු එකතු උනේ පුදුම විදිහකට. සත්තු ඉන්න තැනක් දැක්කම මගේ ඇස් ඒ දිහාවට යන්නෙ මටත් කලින්. අපේ ගෙදර පුංචි සත්තු වත්තක් කියලා දන්න අය දන්නවා. මම දවසක් සත්තු විකුණන කඩේකට ගියේ කුකුල් පැටවු දෙන්නෙක් ගන්න හිතිලා. ඒත් තාත්තා එපා කියපු නිසා සුදු පුලුන් බෝල වගේ හා පැටවු දෙන්නෙකුත් අරන් මම ගෙදර ආවා. ඒත් ඒ දෙන්නම වැඩි දවසක් ජීවත් උනේ නෑ. එක හා පැටියෙක් මැරෙත්දි අනිත් පැටියාගෙ තනියට අපි ගෙනාපු පැටියා තමයි මේ සිඟිති. හැබැයි එයා සුදු හා පැටියෙක් නෙවෙයි. අළු පාටයි සුදු පාටයි මිශ්‍ර වුණු ඔලුව ගොඩක් ලොකු, අල්ලක් විතර හා පැටියෙක් එයා. සුදු හා පැටවු එක්ක බලත්දි එයා එච්චර ලස්සන නෑ. නපුරියෙක් වගේ එයා දිහා බල බල මම එයා ලස්සන නෑ කිව්වා. ඒත් මම එයාට ගොඩක් ආදරේ කරා. සුදු හා පැටවු ඉක්මනටම මැරුණා. ඊට පස්සෙ ආයිත් හාවො ගෙනාවෙ නැත්තෙ මේ පැටියත් මැරේවි කියලා හිතිලා.
(මේ මුලින්ම හිටපු හා පැටවු. බොනී, ජෙනී)

ඒත් ටිකෙන් ටික මගේ සිඟිති ලොකු උනා. පුංචි කමට ගේ පුරාම දිව්වා. මුළු ගේම එයාගෙ වගෙයි එයා හිතුවෙ. එයාගෙ කූඩුව පවා තිබුණෙ ගේ ඇතුලෙ. ඔහොම ඉත්දි දවසක් අපේ චූටි (අපේ ගෙදර බැල්ලි පැන්චි )ගේ ඇතුලට ඇවිත් සිඟිතිව ඇල්ලුවා. අපේ අයියා කෙනෙක් එයාගෙ කට අරවලා ඉක්මනටම ගත්ත නිසා සිඟිති මරු කටෙන් පළවෙනි වතාවට ගැලවුණා. ඊට මාස 6කට විතර පස්සෙ ආයිමත් චූටියි ජිමීයි දෙන්නාම එකතු වෙලා සිඟිතිව ඇල්ලුවා. එයා දොර ලඟට වෙලා එළිය බලන් හිටපු වෙලාවක. අපේ සද්දෙට කටින් අත ඇරියත් එයාට ඇවිදින්න බැරි උන නිසා ඉක්මනටම දොස්තර කෙනෙක් හොයාගෙන මාතර පුරා ඇවිද්දා. ඒ වෙලාවෙ උදවු කරපු මගේ යාලුවාටත් ගොඩාක් පින්. බෙහෙත් දි දී මාස 2ක් විතර ඉන්නකොට ටිකෙන් ටික ආයිත් එයා වෙනදා වගේම ඇවිදින්න පටන් ගත්තා.


ඒත් එයා ඒ වෙත්දි ගොඩක්ම ආස කරේ එකම තැනකට වෙලා පාඩුවෙ ඉන්න. හැබැයි වෙලාවකට අපේ නොමී(පූස් පැටියා ) එයාව සෙල්ලමට ඇදලා ගත්තා. එ දෙනාගෙ සෙල්ලම් නම් බලන් ඉන්නත් ආසයි. මේ වෙත්දි එයාට අවුරුදු එකහමාරකට වැඩියි. කිරි අම්මාගෙ මළ ගෙදරින් පස්සෙ මට ගෙදර යන්න ලැබුනෙ මාසෙකට විතර පස්සෙ. ගෙදර යත්දිම නංගි කිවුවෙ "අක්කෙ බින්දු නැති උනා" කියලා. (මගේ සිඟිතිට නංගි කතා කරන්නෙ බින්දු කියලා.) ඒත් මම දන්නවා ඒ මම රවට්ටන්න කියලා. කාමරයක ඇඳක් ලඟ හිටපු බින්දු වඩාගෙන මම ආවෙ නංගිටත් හිනා වෙවී. එදා මට නිකමටවත් හිතුනෙ නෑ එයාට ජීවත් වෙන්න තව තියෙන්නෙ දවස් 5යි කියලා


ආපහු කොළඹට ආපු මම අඟහරුවාදා උදේම ගමේ ගියේ උපාසක දානයක් 17 වෙනිදා තියෙන නිසා. එදා රෑ තාත්තා මගේ ලඟට ආවෙ ගෙදර මළ ගෙයක් වෙලා කියාගෙන. මට හිතාගන්න බැරි උනා ඒ කවුද කියලා. මගේ සිඟිති එවෙලෙ මේ ලෝකෙන් ගියාලු. අපේ අම්මා එයාට බත් දෙත්දි එයා අඬලා. නංගි එයාව වඩාගත්තාලු. ඊට ටිකකට පස්සෙ ආයිත් නංගි සිඟිතිව හොයත්දි එයා ඇඳ යටලු. "බින්දු එන්න. අක්කානේ ඇවිත් ඉන්නෙ" කිවුවාම එයා ඇඳ යටින් නංගිගෙ කකුල් දෙක ගාවට ඇවිත් ඇඬුවාලු. ඒ වෙලාවෙ නංගි එයාව වඩාගත්දිම එයා මැරුණලු. එයාගෙ පුංචි නහයෙන්  පිටවුණු අන්තිම හුස්ම ටික නංගිගෙ අතට දැණුනාලු. ඒත් එයාව ගෙදරට එක්කන් ආපු මම එයා යන දවසෙ එයගෙන් ගොඩක් ඈත. සමහරවිට එයා මැරුණට පස්සෙ මගේ ලඟටත් ඇවිත් බලලා යන්න ඇති. එයා හොඳ ආත්මයක් ලබාවි. ඒත් මේ ලෝකෙ තවත් කොහේ හරි එයා ඉපදෙනවා නම් එයා මටම හමුවෙන්න ඕන. හැම ආත්මයකදිම.

සිඟිති ජීවත් වෙලා ඉත්දි.

මේ එයා මේ ලෝකෙන් ගියාට පස්සෙ ගත්ත ෆොටෝ.